‘Ik ben opnieuw geboren. En deze keer echt.’
‘Ik moet er nog aan wennen. Het besef dat ik over een maand voor de allereerste keer in mijn leven een identiteitskaart bezit. Dit jaar word ik 20 jaar. Toch heb ik het gevoel dat mijn leven nu pas echt begint.’
Aan het woord is Saleh, een jongeman uit Palestina die zijn thuisland nooit zag.
Zijn grootvaders moesten in 1948 naar Libanon vluchten, op zoek naar vrijheid die ze nooit vonden.
‘Net als mijn ouders, zijn ook wij – mijn broers en zussen – in Libanon geboren. Daar waren we wel veilig, maar we werden nooit als volwaardig beschouwd. Zo zijn er bijvoorbeeld 70 beroepen die Palestijnse mensen in Libanon niet mogen uitoefenen.
Dat heeft iets met mij gedaan. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ergens was er altijd een sluimerend gevoel aanwezig dat ik er niet mocht zijn.
Als ik mensen uit andere landen zag met een normale identiteitskaart en alle vrijheid die daarbij hoort, stelde ik mezelf soms de vraag wat ik eigenlijk deed in dit leven.’
Saleh woont nu met zijn zus Hibeh twee jaar in ons land. Hij voelt zich thuis in Rupelmonde en praat ook al heel goed Nederlands.
‘Ik wilde meteen zo snel mogelijk Nederlands praten. Dus wat deed ik? Elk vrij moment dat ik had, zat ik mijn Nederlandse woordjes te oefenen. Zelfs in de bus op weg naar school en de sportclub!
Nu ik zeker weet dat wij hier mogen blijven, ga ik een opleiding volgen en wil ik zo snel mogelijk gaan werken. Ik twijfel nog tussen klusjesman, loodgieter of zorgkundige. Er is zo veel keuze. Eigenlijk is België op zich een grote keuze!’
