‘Negen jaar onzekerheid … maar het was het waard!’
Als er iets is waar Sara en Hossam expert in zijn, dan is het ‘wachten’.
Niet omdat ze dat zo fijn vonden. Wel omdat ze niet anders konden.
Het duurde maar liefst negen jaar vooraleer het gezin de bevestiging kreeg dat ze in ons land mogen blijven. Al die tijd woonden ze in het lokaal opvanginitiatief in Kruibeke, een plaats waar mensen normaal maar enkele maanden doorbrengen.
‘Toch was opgeven geen optie voor ons. De grootste drijfveer om door te gaan, waren onze kinderen Mohammed en Hussein. Het is voor hen en door hen dat we zijn kunnen blijven hopen, ook al was de onzekerheid soms ondraaglijk.
Heel vaak werden we ’s ochtends bang wakker om wat de dag zou brengen.
Zouden we te horen krijgen dat we terug moeten keren? Zijn er nieuwe elementen in ons dossier?
Dat waren de eerste gedachten die in ons opkwamen na meestal erg korte nachten. Want heel vaak konden we niet slapen van ’t piekeren en was het al ochtend toen we ons eerste oog dicht deden.
Maar oké … dat is nu voorbij! Voorgoed!
Sinds een tweetal maanden weten we dat we mogen blijven. Daardoor is ons leven compleet veranderd! Het is amper in woorden uit te drukken, maar het lijkt alsof we nu pas voor het eerst sinds negen jaar vrij kunnen ademhalen.
Ook Hussein en Mohammed zijn opgelucht. Beide jongens gaan in Beveren naar school en hebben hier al hun vrienden. Irak is voor hen een vreemd land, terug moeten keren zou echt een persoonlijke ramp geweest zijn.
Vanaf nu is het de blik vooruit en zich kunnen verheugen op wat komt.
Het patisseriekraampje bijvoorbeeld dat Sara en Hossam over enkele jaren willen uitbaten.
Of hun toekomstige woonst met eigen badkamer, een luxe die ze zich nu amper kunnen voorstellen.
En Mohammed en Hussein?
Die zijn druk met dromen over wat ze later willen worden: politieagent, ingenieur, voetballer of brandweerman. Alles kan en mag nu!
