Mijn familie en ik vluchtten naar Libanon en Dubai. Ik ben afgestudeerd als technisch tekenaar in Libanon, maar kon er door de problemen niet lang werken. Uiteindelijk liep ik er zelfs een schotwonde op waardoor mijn gezondheid achteruitging.
In 2001 vertrok ik samen met mijn echtgenote naar België. In Brussel stuurden ze ons naar Kruibeke, dat ik nu nog steeds mijn thuis noem. De rest van mijn leven heb ik achtergelaten, ik ben hier hergeboren. In het begin was het niet gemakkelijk want ik heb vijf jaar op papieren gewacht. Intussen leerde ik wel Nederlands. Toen ik in 2007 mijn erkenning als staatloze kreeg, kon ik op zoek naar werk.
“Door mijn gezondheid kan ik niet voltijds werken, maar ik wil wel mijn maximum geven.”
Ik werkte een zestal jaar bij de post, maar moest stoppen door mijn slechte gezondheid. Ik werd onder andere geopereerd aan mijn rug en heupprotheses en ik lijd aan de ziekte van Crohn. Officieel ben ik invalide, maar ik wil graag terug aan het werk. Daarvoor heb ik de toestemming van het ziekenfonds nodig. Waarschijnlijk kan ik geen voltijdse job aan, maar ik wil graag mijn maximum geven. Ik werkte al in een pizzeria en een chocoladefabriek, maar een job om geld te verdienen is helemaal anders dan een job die je graag doet. Daarom is het mijn droom om werk te vinden als technisch tekenaar of hersteller van elektronica. Daar ben ik gek van, het is mijn passie.
Mijn zoon is 21 jaar en heeft autisme. Ook voor hem wil ik graag werken, om de situatie gemakkelijker te maken. Ik hoop dat hij en mijn dochters van 15 en 11 jaar allemaal willen studeren. Studeren is de toekomst, voor iedereen. Zo vinden ze goed en snel werk. Dat is ook wat ik voor mezelf gewild had. Ik heb oorlog meegemaakt, dus ik wil niet dat mijn kinderen dat hoeven te zien. We zitten hier veilig. Mijn kinderen kunnen studeren en werken. Dat is een mooi leven voor mij.”
