Ik ben zelf geboren en getogen in 9150. Het grootste deel van mijn leven woonde ik in Bazel, maar sinds een jaar woon ik in Kruibeke. Voor mij staat Kruibeke voor een plek waar ik verbinding vind, zelfs in tijden waarin ik me alleen voelde. Overdag ben ik te vinden in de diamantwijk in Antwerpen, waar ik administratief bediende ben. Vorig jaar ben ik ook gestart als spiritueel life-coach in bijberoep. Tijdens de coronacrisis werd ik ontslagen. Hoewel ik net mama geworden was, vond ik dat niet zo erg. Dat ontslag en een moeilijke situatie met de vader van mijn dochter, hebben voor mij een nieuw begin betekend. Alles werd van mij afgepakt, dus kreeg ik de kans om een nieuwe start te maken. Het was een heel dankbare periode, want ik kon op zoek naar wat ik echt wou.
Uiteindelijk ben ik in de diamantsector bij een klein familiebedrijf terechtgekomen. Ik werk samen met een hechte groep collega’s en ik krijg de ruimte om mezelf volledig te ontwikkelen en bij te scholen op spiritueel vlak. De ingrijpende veranderingen in mijn leven hebben een impact gehad op mijn dromen voor mezelf, mijn gezin en anderen. Voor Phoenix droom ik dat zij zich kan ontplooien tot een sterke jonge vrouw, ondanks dat er geen papafiguur in haar leven is. Dat ze haar mannetje kan staan en zich durft te ontplooien, in de stad of in onze mooie gemeente. Die keuze ligt bij haar.
“Als ik de mensen die ik begeleid weer zie openbloeien, weet ik dat ik iets bereikt heb.”
Op professioneel vlak droom ik ervan om ooit volledig zelfstandig te worden. In de eerste plaats wil ik vrouwen begeleiden om terug in hun eigen kracht te geloven, zodat zij leren dat ze niet afhankelijk hoeven te zijn van anderen en ze veel sterker zijn dan we soms denken door wat er ons gezegd wordt of door wat we meemaken. Dat heeft een invloed op ons, waardoor we vergeten wat voor oerkracht wij eigenlijk in ons hebben. Mannen ervaren dat ook, maar ik kan natuurlijk alleen uit mijn ervaring als vrouw spreken.
Voor mij is het belangrijk dat ik voldoening uit mijn job haal. Als ik de mensen die ik begeleid weer zie openbloeien, weet ik dat ik iets bereikt heb. In vorige jobs had ik heel veel stress en zat ik in de rush van de maatschappij. Als ik met mensen kan werken op mijn manier is er meer ruimte voor emotie. Ik moet mezelf kunnen zijn op het werk. Als ik wil meezingen met de radio, wil ik daar niet raar voor bekeken worden. We zijn tenslotte geen robots die allemaal hetzelfde ondergaan. Je moet gewoon mens kunnen zijn en plezier kunnen maken.
